Een nieuwe dag een nieuw begin.
Op de straat voor het hotel ligt een prachtig tapijt, ene helft met Bijbelse voorstellingen, andere helft met Maya-tekens.
Vandaag zal in het teken van beiden staan. We gaan eerst naar de ruïnes van de May stad.
Overigens heet het huidige stadje waar we logeren Ruinas Copan, terwijl de ruïnes de naam Copan gekregen hebben.
Zal wat met oudste rechten te maken hebben schat ik zo in.
We worden vandaag door een gids, genaamd Marvin, rondgeleid. Marvin heeft niets van onze robot Marvin. Neen, deze Marvin is best wel opgewekt en heeft een leuke humor. De site heeft nogal hoogteverschil, hij begint dus tegen, als otters zwetende Yanken over een lift. Je ziet die koppen meteen omhooggaan. Lift, waarom heeft niemand mijn dat verteld...
Maar liften waren er in de Maya-periode niet, wel veel, heel veel trappen. Niet alleen ter verplaatsing, er worden ook trapachtige structuren gebruikt als vastlegging van kennis en als onderdeel van ceremonies.
De Maya’s geloofden in de cirkel van het leven, ook gebouwen vielen hieronder. Wij zien een Pyramide achtig gebouw, maar daaronder en daaronder liggen oudere gebouwen. Ieder, zeg 100 jaar, werd een gebouw onder een ander gebouw begraven.
Dit is een van de redenen geweest voor de ondergang van deze beschaving, die overigens het gebruik van metaal niet kenden.
Alle gebouwen werden afgewerkt met een dikke laag kalk, deze kalk werd gewonnen door kalkzandsteen te verhitten.
Er woonden iets van 25.000 mensen in de stad, het voedsel en andere ondersteuning kwam van Maya’s die daarom woonden.
De enige vorm van brandstof was hout. Kan je je de ontbossing voorstellen?
Gevolg hiervan, erosie, minder regenval, mindere oogsten, ondervoeding etc.
Op enig moment houdt deze stad op te functioneren en de natuur neemt zijn bezit weer terug.
Ergens in 1500 komen de Spanjaarden en ontdekker het complex. Niet erg interessant voor ze, want de Maya's deden niet aan metaal, dus ook goud en zilver is er voor die rovers niet te vinden.
Heden ten dage zijn er grote delen te bezichtigen, maar de strijd tegen de natuur blijft. Bomen vernielen met hun wortels hele complexen.
Terug in de stad stuiten we op een processie, een soort van Kruiswegstatie. Men is net met de voorlaatste stop bezig.
Wij snellen richting hoofdplein, waar de kerk is. Het is een aandoenlijk kleine vertoning, enkele beelden die gezamenlijk getorst worden, een man met een gitaar, een tuk-tuk met enkele luidsprekers en een koor met voorzanger.
Bij de staties wordt het verhaal door enkele dames voorgedragen, er klinken wat liederen en door gaan ze weer.
Bij de kerk staat de lokale priester op ze te wachten. Ook weer een preek, liederen en een zegening.
Mensen staan erbij met een hoed op het hoofd, met de hoed in de hand, anderen zijn geknield, een enkeling torst zijn eigen kruis en doornenkroon. Eenieder beleefd dit op zijn eigen manier.
En dan is het tijd om verder te gaan, om 12:00 worden we bij de bus verwacht.
En wat voor een bus, een heuse touringcar van Chinese makelij. Meer beenruimte, bagage in de bagageruimte onder de bus i.p.v. erop gebonden.
Reis vandaag gaat naar Rio Dulce, daar wacht ons een zwembad.
We passeren de grens weer naar Guatemala. Het afgeven van een lijst paspoortnummers voldoet. Nog een stop in een Guatemala-stad bij een groot winkelcentrum met foodcourt voor de lunch
In Rio Dulce stappen we over in bootjes, ons onderkomen is een lodge met allemaal kleine huisjes aan het water... Het zwembad lonkt, maar voor we daarin kunnen springen moeten we alweer iets voor het eten doen, Of we nu alvast kunnen uitkiezen wat we vanavond willen eten, Op deze manier kan de keuken efficiënter werken. Ongelofelijke taal hier in Midden-Amerika.
Rest is appeltje eitje deze dag. Zwemmen, drankje, eten, wat typen en dan hopen dat het Internet ook hier werkt.