De wekker gaat vroeg, 4:45, om 5 uur is er koffie, de bus staat al klaar.
5:30 vertrekken wij vanuit dit heerlijke hotel.
Igor vraagt ons een half uurtje geduld te hebben, het wordt lichter.
Na het half uurtje begint Igor met een uitgebreide briefing over de Mayacultuur, ontstaan, rites, klassen en ondergang.
Hij gaat echt los op dit onderwerp, hij heeft ook jaren de Maya-route reizen begeleid
Ik zit wat voor in de bus, en zie diverse hoofden knikkebollen of slapen. Moet zelf me ook vermannen om niet tijdens het verhaal in slaap te vallen. Dit heeft overigens niets met het onderwerp of de spreker te maken, maar meer met het onmogelijke tijdstip van opstaan.
We naderen de grens met Guatemala, we rijden dus vanuit El Salvador via Guatemala naar Honduras.
De weg vanaf de grens Guatemala is een vrij nieuwe, de grensformaliteiten verlopen voorspoedig en we arriveren omstreeks 12:00 in Copan. We kunnen het stadje niet in met de bus, men heeft enkele toegangsbogen opgericht, maar te laag dus.
Bagage gaat van de bus in een pick-up, wij nemen afscheid van de chauffeur en bijrijder, en we gaan te voet naar ons hotel.
Daar zijn de kamers dus nog niet klaar, we stallen de bagage en gaan naar de Via-Via om wat te eten.
We ontmoeten daar ook Geert, de uitbater van dit reizigershotel. Hij zal ons om 14:00 meenemen op een tour door Copan waarbij hij ons het leven en de problemen in een derdewereldland zal proberen te duiden
Het wordt geen vrolijke boodschap die Geert ons brengt. De rijken hebben het hier voor het zeggen. Het leven in de stad is peperduur doordat er allerlei rijke stedelingen vanuit de hoofdstad hier onroerend goed kopen omdat de stad te gevaarlijk is geworden. Dit zit hem voornamelijk in de z.g. Mara’s, bendes gespecialiseerd in ontvoering, afpersing en gekend vanwege hun buitensporig geweld.
Mensen zonder geld krijgen ook nooit geld doordat er ruim onder het officieel minimumloon (400 dollar/maand) betaald wordt. Men dient genoegen te nemen met iets van 150 dollar. Protest heeft geen zin, want de rechterlijke macht zit in de zak van de heersende klasse.
Mensen vluchten dus in werk voor drugsbaronnen, Copan blijkt een van de belangrijkste coke-doorvoerpoorten te zijn. Deze baronnen betalen ruim, dus waar is onderwijs dan nog voor nodig. Dit verklaart meteen ook waarom er zoveel nieuwe Toyota Hi-Lux pick-ups rondrijden, een “eerlijk” mens kan dat van zijn leven niet betalen.
Voor de arme zielen die nog wel naar school gaan is het onderwijs ook niet echt passend, ten eerste moeten de kinderen thuis meewerken en vallen dus op school in slaap, ten tweede hebben ze amper te eten gehad, ook niet bevorderlijk voor de aandacht en ten derde worden onderwijzers soms maanden niet betaald. Dit gelds overigens ook voor andere overheidsdienaren. Gevolg, desinteresse en alternatieve werkzaamheden die ten koste gaan van de hoofdtaak.
Geert heeft geen oplossingen, maar houdt wel van dit land. Hij probeert op lokaal niveau wat te betekenen. Hij zit in de tourismeraad, zorgt goed voor zijn personeel, heeft een onderwijsproject lopen, wij kopen met deze wandeling allemaal een lesboekje voor een kind.
Eens in het jaar komen er een Belgische dierenarts die de straathonden castreert, ook een initiatief van Geert.
Hij zou niet meer naar België terug willen, hij houdt van dit land met zijn alternatieve invulling van het begrip tijd.
Naderhand vragen we aan Igor die ook al enige tijd in deze contreien woont of hij dan misschien wel vooruitgang ziet.
We hebben Igor als een ras optimist leren kennen, maar ook Igor ziet geen vooruitgang, zelfs eerder achteruitgang.
Later in de middag, avond beginnen de voorbereidingen voor de paasprocessies.
Op de straat voor het hotel wordt een laag mais gestrooid, bovenop deze laag worden met gekleurd zaagsel afbeeldingen gemaakt. Men werkt daar de gehele nacht aan door.
Wij wachten dat niet af, zoeken een restaurant op, drinken wat en leggen ons hoofd te ruste.