Als ik wakker word is Igor even niet mijn meest favoriete persoon tijdens deze reis.
Het is namelijk 3:15. Gelukkig nu wel op de lokale tijd.
De reden voor deze onmogelijk vroege tijd is het feit dat we vandaag 4 keer een grens over gaan. Dat is in deze contreien nogal een dingetje. Geloof mij, wij zijn met het Schengenakkoord gezegende mensen.
Maar terug naar het opstaan, wassen en de laatste spullen pakken en dan naar de lobby. De nachtportier rolt daar net zijn slaapmatje op. Langzaam druppelen de medereizigers ook binnen. De nachtportier verzorgt een kop koffie. We nuttigen die buiten, het is binnen drukkend warm en buiten donker koel. De bus arriveert en het normale ritueel vangt aan. Je zou bijna denken dat het later op de dag is.
Als de bus echter vertrekt gaat het licht uit, en met dat ook bij diverse reizigers, ondergetekende incluis.
Bij de eerste grens, Nicaragua uit, Honduras in.
Nica uit houdt in: eerst in een (gelukkig kleine) rij wachten op de beschikbaarheid van een douaneambtenaar die genegen is een stempel in je paspoort te zetten. Belangrijk om het handgeschreven getal in het stempel te controleren. Men heeft een primitieve samenwerking tussen 4 landen, Nicaragua is de "buitengrens" en daar wordt ook de intake en duur van het verblijf bepaald. Als dat gelukt is de bagage ophalen, deze moet door een scanner. Een formaliteit gezien de activiteit van het bedienend personeel: geen dus. Dan alles weer op en in de bus, een stukje door naar de grens met Honduras.
Hier staat al en leuke rij te wachten. Er zijn 6 loketten, 2 in, 2 uit en 2 met vage bestemming.
Gemiddeld gaat er een passant per 5 minuten door de formaliteiten, paspoort inscannen, vingerafdrukken afstaan, foto maken. Het werkt allemaal net niet lekker.
Na een half uur besluit een van de ambtenaren achter een van de in loketten, die van ons dus, dat het genoeg geweest is voor vandaag, hij sluit af en verdwijnt. Het tempo daalt dus nog meer.
Wij worden ondertussen belaagd door dames die pistachenoten verkopen en heren die onze roepi graag voor een ander soort roepi willen omwisselen.Leuk detail natuurlijk in de week voor Pasen.
In de tussentijd word Igor belaagd door iemand die ons, met een maanden geleden afgeschaft formulier, kan matsen. Er is dan echter grote kans dat bij de volgende grens blijkt dat het allemaal toch net niet rechtsgeldig is. Igor hapt dus niet.
Het duurt en duurt. Net als wij aan de beurt komen, komt er een vervangende ambtenaar en blijkt het loket uit ook opeens in te kunnen doen. De groep gaat er opeens in een gestaag tempo doorheen.
Het is evengoed nog wel even wachten. Ik dood de tijd door een riksjabestuurder ook eens een passagierservaring te gunnen.
Al met al ruim anderhalf uur om een stempel in je paspoort te krijgen. Voordeel: BigBrother heeft weer een recente foto en vingerafdrukken van ons.
In Honduras komen we nog enkele keren bij roadblocks waar we er of uit moeten, of waar een lijst met paspoortnummers wonderen doet.
Wel een stop bij een tankstation die een mooie espressomachine heeft staan. Daar waren we zo onderhand wel aan toe.
We blijven echter niet in Honduras, dit is alleen een korte route naar onze bestemming in El Salvador. Dus op weg naar de Hondurese grens. Hier is dat handgeschreven getalletje dus belangrijk. Het loopt hier eigenlijk wel gesmeerd. Een redelijke hoeveelheid loketten, redelijk gemotiveerde mensen en dus een goede doorstroom. Wachttijd is eigenlijk maar een kwartier of zo.
Het lange wachten gaat nog komen volgens Igor, want we zijn nu Honduras uit en moeten El Salvador in. Men loopt daar ietwat achter in techniek, de paspoortgegevens die tot nu toe gescand werden, moeten hier handmatig ingevoerd worden. Dat vertraagd en er zouden best wat anderen voor ons kunnen zijn.
Maar we hebben mazzel. Geen wachtende dus uiteindelijk ook weer binnen een half uur door.
De laatste attractie hier is de bagagecontrole. Ons wordt beloofd (door Igor) een drugshond in de bus en een bagagecontrole doormiddel van een steekproef of alle koffers. Deze controle is enkele kilometers verder.
Tot Igor's stomme verbazing blijft alles uit, we rijden zo door. Dit is een first voor hem, nog nooit eerder meegemaakt tijdens al zijn reizen hier. Wijzelf vinden dat de ambtenaren in dit geval een juiste inschatting gemaakt hebben over het soort vlees dat in de bus vervoerd wordt tijdens deze specifieke reis.
We zijn dus ruim op tijd in El Salvador, doen daar nog een tankstation aan om wat te eten en te drinken.
Uiteindelijk zijn we ruim op tijd in Perquin.
Wat is er nog meer te melden over deze reis.
Het is weer goed tussen mij een Igor, het vroeg opstaan weegt ruim op tegen het (te) vroeg in Perquin zijn.
Deze tijd vullen we op met een biertje en een geweldig uitzicht.
In de bus heeft Igor allerlei weetjes over de landen gegeven.
In het kort: de armen hadden het moeilijk, de rijken niet. Er ontstaat dus verzet, maar dat is nu over. Presidenten komen en blijven op onnavolgbare wijze aan de macht. De armen zijn nog steeds arm
Over de rest kan ik niet al te veel vertellen. Om 3 uur opstaan en reizen in de warmte is niet echt compatibel met mij.
Heb dus regelmatig de omgeving vanuit de binnenkant van mijn oogleden bekeken. Fotomomenten waren voornamelijk grensovergangen, niet echt het beste van wat deze landen te bieden hebben.
Morgen gaan we naar een museum van zo'n verzetsbeweging. Daarna trekt het circus weer verder naar Suchitoto
Ik wens eenieder een prettige voorzetting van het moment. Morgen meer.