Vandaag naar Matagalpa, uiteraard worden we weer op tijd naast ons bedje verwacht.
Ontbijt is goed, jammer dat we dit hotel gaan verlaten. Bus in en op weg. Is best een stukje rijden, onderweg wordt er bij een tankstation gestopt voor innemen en lozen van vloeistoffen. Dat laatste gelukt de vrouwen niet echt, niets spoelt door en er ligt al een redelijke verzameling, aan de mannenkant iets beter, hoewel de pissoirs volgestort zijn met ijsblokjes. Ik heb maar een soort verbind de puntjes gedaan.
Tankstation is wel goed voor een fles cola en wat nootjes. In Rivas, vijf dagen geleden hebben we de voordeelaanbieding flor de cana aangeschaft, spul is iets te straf om zo te drinken, cola maakt het dragelijk zeg maar.
Na het tankstation weer door. Het landschap wordt van vlak naar bergachtig, de bus heeft het zwaar.
In Matagalpa is er ook een stop van een half uur. De eindbestemming is een ecolodge die koffie verbouwd. De lodge ligt afgelegen en we zullen weer met alles afhankelijk zijn van wat we mee hebben of van wat de lodge on te bieden heeft.
In het stadje dus de kans om wat in te slaan,
Daar de vorige toiletstop min of meer mislukt is, verdwijnen wij meteen in een lokale fastfoodtent. Er is ook wat trek, dus we bestellen wat kippenvleugeltjes en ijsthee. De ijsthee verschijnt vlot, maar de kippenvleugels moeten nog geplukt worden of zo. Ook de andere reisgenoten beginnen wat zenuwachtig te worden. Komt uiteindelijk allemaal toch goed, wordt echter takeaway. Dit lijdt tot hilariteit in de bus. Wij kluiven de vleugeltjes, en ergens anders wordt een soort hamburger gesloopt. Vleugels zijn lekker, hamburger wordt echter afgekeurd.
De eccolodge wordt door een Duitse familie gerund en is een vrij massaal gebeuren, bussen met groepen rijden aan en af
Er wordt zelfs een symposium over opbrengstvergroting van koffieteelt, gesponsord door Syngenta, gehouden. Niet helemaal te rijmen met eco. De lodge loopt echt op zijn tenen, het bestellen en ook daadwerkelijk krijgen van twee kopjes koffie kost ongeveer 45 minuten. Men vergeet dan wel om de rekening te geven overigens.
We proberen een excursie over de koffieplantage te regelen, eerst blijkt die vol te zitten en uiteindelijk doen we de tour met zijn zesjes. De gids heet Yasser, inderdaad vernoemd baar Arrafat, heeft engels gestudeerd en voor de klas gestaan. Maar het werk op de lodge betaalt beter. We doorlopen het gehele proces van de koffie, van plant tot bes, van bes tot koffieboon, ook hier weer erg veel werk. Een van onze medereizigers werk bij een firma die handelt in koffie en andere VOC-goederen zoals ze het zelf zegt. Na de toer krijgen we een kleine koffieproeverij, er wordt koffie van hier en vanuit Burundi vergeleken. Haar firma heeft in Burundi een plantage, de koffie lijkt daar volgens zeggen wel er op.
Wereld is erg klein, ook in Nicaragua.
Iets over de plantages, dat zijn dus geen rechte rijen met alleen maar koffie, neen koffie groeit altijd in de buurt van en gemixed met ander gewas. Hier banaan en citrus. Deze zijn niet voor productie, maar de afvallende rijpe vruchten geven de grond wat extra. En koffie is blijkbaar erg gevoelig voor dit extra. Grond wordt ook extra bemest met ecologische compost. De biomassa is onderandere waterkers, dit groeit in enkele grote vijvers. Bestrijding van ongedierte wordt volgens zeggen ook met biologische middelen gedaan, onder andere vallen met suikerwater en alcohol. Het ongedierte beleeft op die manier een laatste happy hour.
Het besluit valt om op het eind maar een eigen happy hour te organiseren bij een van de huisjes waarin we zitten.
Huisjes staan overigens in een oerwoudachtig park, uitzicht alom en een dak begroeit met varens en mossen, binnenkant zit er prima uit.
Happy hour is een opmaat voor de rest van de avond. We beginnen binnen met z'n zessen, eenieder brengt wat in, halverwege loopt er een andere reisgenoot langs, ook deze schuift aan en de tijd vliegt.
We spreken af om gezamelijk te gaan eten in het restaurant. Als we aankomen zit er al twee stellen, er zit een stel aan een ander tafeltje, we schuiven de tafels aan elkaar, er komen nog meer reisgenoten, er worden nog tafels aangeschoven.
De man die tussen muur en tafel zit krijgt het wat te krap en de rij tafels beweegt zich verder het restaurant in, weg van de muur.
Het wordt gelukkig gezellig, want we moeten best een tijd wachten op de gerechten. De keuken kan de huidige drukte echt niet aan.
Afrekenen is hier ook een belevenis. Neem bv koffie, je vraagt koffie, maar krijgt een bonnetje, deze moet je bij een dame , die achter een hoge muur zit, afrekenen. Zij zet dan een stempel op de bon en op vertoon van dat krijg je de koffie.
Aan tafel laten we de kamersleutel zien, dit is ook key voor de rekening, ook weer bij de hoge muur te voldoen.
Voldaan gaan we naar het huisje. De nacht is fris, een verademing na de laatste nachten.
Morgen vertrekken we naar Leon.
Oogjes dicht en snaveltjes toe.