Het ritme is bekend, we zijn weer voor de wekker (6:00) wakker.
Wassen, kleding uitzoeken, lange broek en iets warms, want we gaan met een gids het Monteverda Cloudforest in.
Het is de bedoeling om de quetzal op te gaan zoeken. Deze vogel is de nationale vogel van Guatamala, leuke is dat dat ding daar helemaal niet voorkomt. Maar dus wel in Costa Rica en wel speciaal op de plek waar we nu zijn.
Het is bijna paarseizoen, de mannetjes hebben nu een mega-staart, en dan bedoel ik ook een staart.
We rijden een stukje naar een park en daar blijkt dat we om een eenvoudige wandeling, die over gebaande paden gaat, ons moeten inschrijven, compleet met paspoort nummer. Heb daar vandaag de eerste aanvaring met zo'n pennelikker.
Er zijn twee gidsen, broers van elkaar, de groep wordt dus in tweeen gesplitst. Gids begint te vragen wat we willen zien.
Dat is ook een verkeerde aanpak. Op het wensenlijstje staan een roze olifant, een ijsbeer en de paashaas.
Gidsen zijn hier herkenbaar aan een groot statief en een telescoop die ze over hun schouder meezeulen.
De mannen luisteren naar de geluiden uit het bos, maken zelf ook eens een geluidje, luisteren nog eens, zetten de telescoop neer, rommelen wat aan de scherpstelling en voila: de groep kan door de kijker een onnozel klein vogeltje, een nestje van een kolibri of zelfs een quetzal zien. Dat laatste koste overigens iets meer moeite en bij de eerste spot was alleen zijn achterkant te zien.
Quetzals eten bij voorkeur advacado's. Niet van die grote die wij kennen, neen ter grootte van een eikeltje.
Nu is staat dit park boordevol van dat soort bomen, ja advocados groeien aan bomen. Dus deze vogels kunnen hun hart ophalen. Dat doen ze overigens ook met de advocadoos, die worden als het ware herkauwd. De pitjes worden na het herkauwen uitgespuwd. Wij moeten daar op wachten want tijdens de herkauwfase zijn de beesten vrij roerloos.
Uiteindelijk hebben we een mooi zicht. Gidsen zijn overigens ook zeer bedreven in het maken van fotos, met de smartphone, door de telescoop.
Nog wat toetjes in de vorm van neusberen en agoutis. Informatie over planten en toepassinge daarvan en we zijn weer terug op de parkeerplaats. Die staat overigens bomvol bussen. Onderweg waren we al busladingen japanners en soortgelijk tegengekomen. Je hebt toeristen in soorten en maten.

Terug naar het hotel voor een wisseling van kleding. Volgende is Selvatura, een park met een boomtopwandeling over hangbruggen, vlindertuin, kikkertentoonstelling, kolibries en ziplines.
Voor die laatste moet je ietwat aangepast gekleed gaan.
Voor de meelezertjes die niet weten wat een zipline is, daar gaat ie:
Men neme twee stevige punten een stuk uit elkaar, de een wat hoger dan de andere.
Men spanne daar een staalkabel tussen
Men haakt op het hoogste punt een toerist aan die kabel.
Men geve de toerist een flinke zet en met wat mazzel komt die pas bij het volgende punt tot stilstand.
Ziedaar het principe.
In het park waar wij heengaan hebben ze 13 van dit soort lijnen, varierend van 50 tot 1000 meter.
Fena gaat met zijn tijd mee en moet dit dus ook een keer ervaren hebben. En ervaren hebben we het.
Op de langere trajecten moesten we met z'n tweeen naar beneden, iets met massa zal ik maar zeggen.
Ook dat hebben ze geweten want op het traject van 1 km wisten we een dusdanige snelheid te bereiken dat het het personeel wat wit om de neus wegtrok. Wat remwerk van ondergetekende tesamen met het gezamelijk aan de vang hangen van dat personeel zorgde ervoor dat erg eigenlijk niets gebeurde.
Je met dus tijdens het zippen kleding aan hebben waar niet zo makelijk zaken uitvallen, die wat warm is, mogelijk waterdicht (we zitten in het nevelwoud immers). kortom keuzes. zeg maar korte broek, T-shirt en sandalen.

Na het ziplijnen de boomtopwandeling gemaakt, ook erg leuk. Bomen zijn hier allemaal overdekt met morsen, varens, bromelias en noem maar op. Mooi gezicht.

Daarna wachten op transport terug naar het hotel, dit wordt door het park verzorgd.
Er staan tientallen mensen te wachten en als er dan eindelijk een busje komt wordt deze belaags.
Sta toevallig op de juiste plek, voor de deur. De chaufeur vraagt waar ik heen moet en ik geef als antwoord dat we met z'n zevenen naar Hotel Cipreses moeten. Geef een brul naar mijn medereizigers en krijg wat dodelijke blikken van andere gegadigden terug.

Dat was het wel weer voor vandaag. Zal jullie niet vermoeien met wat en wanneer we gaan eten.
Morgen vertrekken we naar Rincon de la Vieja