Over eten
Donderdag is snackdag, voor de mensen die mij kennen. De intimi weten ook dat onze favoriete snacktent Tip-Top in Velsen-Noord is. Laat deze nu een dependance in Granada hebben. Maar daar gaan we
vandaag dus niet naartoe.
Vandaag staat er een kookles op het programma.
Ons is aangeraden een licht ontbijt te nemen. Granola, fruit en yogurt, broodje en scrambled eggs. Om 9 uur worden we bij de receptie opgewacht door Maritza. Zij boekt de uitstapjes hier en
begeleid deze doorgaans ook. Ook de excursies dragen bij aan de gemeenschap hier. We gaan weer met zes mens op stap. Maritza leidt ons over de markt en wijst ons de diverse produkten die we vandaag
gaan verwerken. Midden op de markt stoppen we bij een, in mijn ogen bouwvallig, huis. Hier gaat het gebeuren. Dit is de casa van Donna Aurelia, een dame op leeftijd. Zij en Maritza gaan ons door
het menu heen helpen.
De keuken is echt lokaal, stromend water, betonnen afwasbakken, fornuis ingepakt in aluminium, hond, kippen en konijnen in de binnenplaats. De kippen blijven leven, konijn knabbelt ook nog steeds.
De boodschappen waren al gedaan.
Wat gaan we maken:
Pinolillo, een drankje van maismeel met cacao, vanille en veel suiker. Zeg maar chocoladewater
Inio viejo, kip, tomaat, ui en een sausje van meel, aromat en sambal. Smeuig geheel, lekker ook.
Gallo pinto, zwarte bonen en rijst. Dat eten we eigenlijk iedere dag hier
Tostonnes, bakbananen, in plakjes een half tot een centimeter, gefrituurd, daarna geplet en weer gefrituurd. Passabel
Plantano Maduro, ander soort banaan in plakjes gefrituurd, deze zijn zoeter en passen beter in mijn smaakpalet
Tortillia, maispannekoekje met bonenpasta, salade en kaas. Lekker hartig hapje
Ensalada. dubbelgeklapte tortillia gevuld met salade, dicht gevouwen en gefrituurd. Iets te machtig naar mijn mening.
Gedurende ruim een uur wordt er hard gewerkt in de keuken, snijden, roeren, bakken, pletten, samenstellen en vooral handenwassen. Niemand zit te wachten op een Delhi belly. Na het harde werk wacht
de beloning in de vorm van een organoleptisch proef van alle bereide producten. Smullen dus.
Over afwas hoeven we ons niet druk te maken, terwijl wij met Maritza eten en zij over van alles, en in het bijzonder de invloed van het hotel op hun leven, praat, is Donna al met de afwas
begonnen.
Er wordt afscheid genomen, dit duurt wel even, de mannelijke helft van het gezelschap zoekt zijn heil in de schommelstoelen in de eerste kamer van het huis. Ook de dames komen daar uiteindelijk
terecht. Nu blijkt dat Donna een zoon heeft die getrouwd is met een Nederlandse en daar ook met kleinkind woont. Donna moet het doen met de foto's. De dames nemen daar nu ook kennis van. Appel,
peer, banaan, laat het lekker gaan. Uiteindelijk staan we toch buiten. Via een andere weg lopen we, nog steeds over de markt naar het hotel, waar we omstreek 12 uur weer aankomen. We wisselen
emailadressen uit zodat Maritza ons de recepten kan toemailen.
Voor wie haast heeft, kijke hier: https://www.aroundtheglobe.nl/reizen/nicaragua/eten-drinken-nicaragua-si15495.html
Het hete gedeelte van de dag wordt met een groot deel van het gezelschap rondom het zwembad doorgebracht.
Avondeten zal ook hier zijn, we hebben ons door de kok laten overhalen. De keuken is verbouwd en wordt vandaag weer in gebruik genomen. Kokkie wil wat speciaals doen, lekkere koude soep, vis en
tres leches. Hij gaat nu op jacht voor de onderdelen. Als het wat koeler is zullen we de stad ingaan, eten is pas tegen achten.
Na voldoende afgekoeld te zijn, zowel wij als de omgeving, gaan we op weg naar de Malecón. Hier niet aan zee maar aan het meer. Onderweg doen we diverse kerken aan, alwaar men druk bezig is met de
voorbereiding van Pasen. Hier is het de gewoonte om dan bepaalde heilige beelden rond te zeulen. Deze worden opgebouwd, kruizen worden op de rug van Christus bevestigd.
Na enige tijd is het doel bereikt, het meer met uitzicht op ons eiland, Ometepe, en velen andere hier voor de kust.
Eigenlijk zijn dat geen eilanden maar stukken van de top van de vulkaan waar we gisteren waren. Deze heeft voor een vulkaan een vreemde vorm, dus niet de bekende gauss-achtige maar wat aangevreten.
Oorzaak is een grote uitbraak waarbij de top de lucht ingeslingerd is en voor de kust als eilanden is geland.
Terug over de uitgangsstraat waar we gisteren gegeten hebben, bij diverse dames die ons een happy hour in willen trekken uitgelegd dat wij afkomstig zijn uit Happy Land en dus niet meer
hoeven.
Op het laatste eindje lopen we langs een school, het is een drukte van belang. Vanavond wordt er een passiespel opgevoerd.
We kijken enige tijd toe hoe er voeten gewassen worden, een haan kraait en Christus voor het gerecht gesleept wordt.
Dan is het tijd voor ons diner. Kokkie is een gerenomeerde kok, die zaken in Barcelona gehad heeft. Hij is hier om de keukenstaf te trainen met enkele gerechten die anders zijn dan men hier in
Granada reeds hebben. Wij zijn proefkonijnen.
Het loopt goed met ons af. Eten is echt lekker.
We evalueren een en ander met kokkie en dan is het alweer tijd om af te rekenen,
Voorlopig is iedereen weer bijgeschreven. Ik meld me voor nu af. morgen gaat de reis naar Matagalpa, een koffieplantage in de bergen
Granada
Gisteren hebben we afgerekend in dit hotel, dus ook alvast het ontbijt.
Jammer, want dat was het geld niet waard. Dit hotel is helemaal een beetje subpar.
Omgeving is rondom schitterend, kamers wel groot, maar er mist van alles aan. Restaurant is op zich goed, maar ook daar mist van alles. Dan is de kip op, de volgende keer geen varken, witte saus,
noem maar op.
Zelfde zie je bij de bar, ruim voorzien op papier, maar in de werkelijkheid niet aanwezig.
Echt jammer, want zoals gezegd het ligt op een gezegende plek.
We stappen in de busjes die klaar staan. De chauffeur komt ons bekend voor.
Kennen jullie die strip van Donald Duck die samen met de neefjes een hotel moet runnen ?
Vervang de naam Donald Duck door Igor en je hebt wat wij mee maken.
Onze reis(be)geleider Igor is van alle markten thuis, en duikt dus op om allerlei plekken. Igor neemt zijn taak echt heel serieus. We treffen het met hem. Igor de boekhouder heeft ook goed en
slecht nieuws. De groepspot is er na een week voor 80% doorheen gejaagd, het goede nieuws is dat er in de rest van de dagen, nu nog 3 weken, eigenlijk de groepspot licht zullen belasten. Het eerste
stukje van de reis is erg duur en we doen veel dingen gezamelijk. Dat is in de rest van de reis niet zo nodig.
Maar eigenlijk zijn we daar nog niet in dit verhaal. Eerst weer naar de haven, de boot is nog niet aanwezig, dus weer in de wachtstand. Boot zelf is een soort landingsboot met een grote klep aan de
voorkant, je kunt op de voorkant van de boot in twee ruimtes zitten, de ene met harde bankjes, de ander met "mooie" stoelen. Wij gaan op het bovendek in de zon zitten, dit tesamen met een stelletje
backpackers, wat een leuk uitzicht biedt ;>).
Er staat op dit meer een stevige golfslag, wat voor enige onrust bij de bemanning zorgt. De vrachtwagen die naast wat personenwagens staat begint namelijk te schuiven. Er worden wat aftandse
spanbanden overheen gegooit en men hoopt denk ik dat dit voldoende zal zijn. De banden zouden bij ons al zo'n 5 jaar geleden afgekeurd zijn.
We komen veilig aan de andere kant van het meer aan. De bus staat klaar, bagage er bovenop, wat touwtjes en de boel ligt min of meer vast. Nicaragua is duidelijk anders dan Costa Rica.
Onderweg wordt door Igor weer uitleg gegeven over de onstaansgeschiedenis van dit land, de politieke strubbelingen, de toch wel wat smerige rol die Amerika in het algemeen en onder Reagan in het
bijzonder heeft gespeeld met het contra-iran schandaal.
Eerste stop is in Masaya bij een tankstation annex fastfood / super. Lekker aan de mocca frappe. Daarna door naar de vulkaan. Er komt een kenau de bus in om zeker te zijn dat we geen verstekelingen
meenemen. En dat terwijl we naar de vulkaan over een door de EU gesponsorde weg rijden. Over de vulkaan zelf kunnen we kort zijn, een mistig geheel.
Ergens in de diepte moet lava zijn, maar de stoom en zwaveldampen ontnemen zicht en adem. Je mag hier slechts 10 minuten rondlopen. Iets met MAC-waardes denk ik dan maar.
Na de vulkaan bereiken we al snel de outskirts van Granada. We verblijven in Hotel Concarazon, een tiental jaar geleden opgezet door twee Nederlands vrinden die de opbrengst van dit hotel in het
Granadese terug laten vloeien. Er worden allerlei projecten op gebied van educatie mee ondersteund, daarnaast is het hotel een bron van inkomsten voor velen.
Het is dan ook of je in een grote familie wordt opgenomen, men heeft blijkbaar ook echt aandacht voor je,
Het is een erg positief contrast met ons vorige verblijf.
Onze kamer kijkt uit op een soort binnencorridor met daarin een klein zwembadje. Na de telefoon van het Wifi password voorzien te hebben dus de zwembroek aan en het water in. Apart toch dat de
aanwezigheid van Wifi ook een groot deel van de hotelbeleving bepaalt.
We gaan met twee andere echtparen Granada verkennen. De kern is klein, Grananda strekt zich wel meer uit, maar Igor heeft ons verzocht om dat, zeker in de avond links te laten liggen. Hij heeft
hier al te vaak op het politiebureau gezeten om aangifte van beroving te doen. We bezoeken een kerktoren, hebben een mooi uitzicht over Granada, zon staat al wat lager, mooi strooilicht dus. Op de
toren worden we ook nog eens onthaald op een klokkenconcert, de toezichthoudende jongeman heeft blijkbaar ook de taak om de inwoners op de hele en halve uren te wijzen. Vingers in de oren
dus.
De kerk zelf is al in het paars. Diverse Christusbeelden bedekt met de katholieke rouwkleur.
We lopen met een grote bocht over de markt terug naar het hotel, het happy hour lonkt. Een mooie manier om wat voor de schoolgaande jeugd te doen ;>)
Markt is een kakafonie van geur, kleur en geluid. Eigenlijk onbeschrijvelijk. Laat de fotos maar voor zichzelf spreken.
Happy hour, de naam zegt genoeg. Daarna nog even naar de kamer om wat op te frissen en dan is het alweer tijd voor het avondeten. We hebben ons laten informeren door de barman Hij had twee opties,
een Nicafood restaurant in de Igor-NoGo zone en een resturant, dat welliswaar iets duurder was, maar nog nooit teleurgesteld had. We gaan op stap met dezelfde twee stellen, en zullen Igor's wensen
respecteren. Op naar het nooit teleurstellende restaurant dus.
Het ziet er netjes uit, te netjes mischien wel, er worden wat tafels aan elkaar geschoven en we nemen plaats.
Na een blik in de menukaart stappen we eendrachtig op. Het eten zal vast goed zijn, maar de prijs is voor hier nogal aan de hoge kant.
We struinen de Cal la Calzada af en landen bij wat naderhand een karaokebar blijkt te zijn waar nogal wat lichtekooien aanwezig zijn. We zitten maar nauwelijks of een dame probeerd ons houten
vogeltjes te verkopen. Ik maak duidelijk dat ik daar niet van gediend ben. Is blijkbaar iets te duidelijk, want met een boos PIEP you neemt ze afscheid. Later op de avond komt ze nog een langs
lopen en wenst ons blijkbaar van alles toe. Eten is goed en we eten daar met twee personen voor de prijs waar het nooit teleurstellende restaurant een persoon voor bediende.
Met gevulde buikjes wandelen we voldaan terug naar ons hotel.
Morgen mogen we uitslapen van Igor. Hij heeft niets voor ons gepland. Wij gaan dan koken onder leiding van een lokale dame.
Airco op 20 graden, lakentje en weltrust maar weer.
Lazy tour
Voor de oplettende kijkers, gisteren heb ik ook een foto geplaats van een soort vrucht met een aanhangsel.
Foto is nog van het vaste land, genomen voordat we het sporthuis centrum gedoe aandeden.
Het betreft hier een cashew noot, deze groeien aan bomen, de noot hangt eigenlijk onder de vrucht.
Vruchtvlees is niet onaangenaam wrang. Om de noot te kunnen eten wordt deze geplukt, ontdaan van de vrucht, en gedroogd en geroosted. Het is begrijpelijk dat deze noten wat duur zijn, het proces om
een zakje vol te krijgen is nogal arbeids intensief.
Gisteren ook de zon in het meer zien zakken, mooie rode lucht, daarna nog even gekeken naar de windmolens aan de overkant.
Elke molen heeft een rood lichtje, en daar draaien de wieken dan voorlangs, van hier gezien. Een heel andere invulling van het begrip flikkerlicht.
Vandaag hoeven we pas om 8:30 klaar te staan. Dus vreselijk veel tijd. Ik gebruik die om de aflevering bij de reception te gaan posten. Reception betekend blijkbaar ontvangst, dat klopt, het is de
enige plek met Wifi-ontvangst.
Ontbijtje, wandelsandalen aan en klaar voor een wandeltocht met een gids om het meer hier bij het hotel.
We zien en krijgen uitleg over bananenteelt, termieten, vogels, vleermuizen en apen.
Na zo'n twee uur terug en dan een vlindertuin(tje) in. Leuk maar niet zo divers als bv Burgers Bush. Ze hebben maar een 5 tal soorten vlinders in deze tuin, wel allemaal inheems. Iets wat bij
Burgers Bush weer niet zo is..
Daarna even naar de kamer, zwemspullen en flipflops halen en een busje in. De Lazy tour vangt aan.
Als eerste stoppen we bij een dorpje, krijgen weer wat uitleg, spreken een man die gedroogde vis aan het maken is.
Vis is "gefileerd", gezouten en ligt nu in de volle zon te drogen. Wat verderop krijgen we een uitnodiging om in een huis te komen kijken. Het is een mooi stenen huisje met kamer, keuken en
slaapkamer, het erf is echter alsof je in een jungledorp bent, varkens, kippen, kleioven etc.
Volgende stop is een stadje, bij de katholieke kerk staan enkele oude beelden van voor de tijd dat de katholieke kerk hier de boel overnam.
Nu ja overnam, het is een soort mix van geloven zoals dat in die tijd meer voorkwam.
Ook het kerkplein wordt multifunctioneel gebruikt, het ligt bv nu helemaal vol met rijst die gedroogd wordt.
Kijken nog wat rond en dan naar een eettent waar we alvast de lunch bestellen. En door naar de vulkaanhelling, daar komen namelijk Petroglyfen voor, rotstekeningen. In dit geval afbeeldingen vanuit
de pre-columbiaanse tijd.
Pre-columbiaans is in dit geval van voor Columbus met in zijn voetspoor de Spanjaarden met kerk en leger, die de oorspronkelijke cultuur de kop ingedrukt hebben.
Het is erg warm op dit moment en de rotsen krijgen waarschijnlijk niet de aandacht die ze behoren te verdienen.
Nog een mooi doorkijkje op de actieve vulkaan. Dit eiland heeft twee vulkanen, een in rust en een actieve.
Boven de actieve hangen wolken, dit komt omdat de vulkanische dampen als condensatiekernen dienen voor water.
De niet actieve vulkaan bevat ook water, maar in de vorm van een kratermeer. Koud, geen verwarming door aardwarmte.
Terug naar het restaurant, alwaar het eten vlot opgediend wordt. Daarna is het alweer tijd voor de laatste activiteit.
We gaan in een gecultiveerde rivier zwemmen. Twee dammen met daartussen een gemetseld zwembad. Water is kraakhelder en van goede temperatuur. Daar houden we het wel een tijdje uit. Rond vieren
vertrekken we weer naar het hotel.
Daar vallen we in de routine, douchen, typen, borrel, eten, slapen.
Morgen gaan we richting Granada. Weer eens een stad in plaats van al dat groene spul.
Grensverkeer
Dit hotel ligt, net als sommige van de andere hotels, nogal uit de bewoonde wereld.
Houdt dus in dat we voor het eten en drinken op het hotel aangewezen zijn. Over drinlken kunnen we kort zijn, poolbar, dus erg in orde..
Het eten is een ander verhaal, er is een beperkt buffet in een sfeerloze vreetschuur. Dit is de gevraagde 15 dollar echt niet waard.
Vanmorgen is weer een ander verhaal, we eten buiten en het eten is danwel beperkt, maar wel uiterst smakelijk. Ook de ambiance draagt bij, mooi onder een groot afdak, met uitzicht op een ravijn met
een rivier.
Over deze rivier is een hangbrug, Je kunt daar ook raften en kanoen (rivier), ziplinen en bungyjumpen (ravijn).
Aan de andere kant van de rivier staan wat paarden, je kunt dus ook paardrijden hier, de toeristen worden vakkundig uitgeklopt.
We zijn iets te vroeg voor het ontbijt en lopen over de brug naar de paarden. Daar staat er een met zijn poot, of been, in een gaashek vast, het rukt en trekt maar komt niet los. Ik ga naar het
dier toe, probeer het wat gerust te stellen en wurm zijn poot deels los. Het bloed al uit wat snijwonden, we besluiten hulp te halen. Terwijk ik wegloop doet het paard een stap naar voren waardoor
het hele been nu door het gaas staat. Ik probeer het nu nog eens en kan de poot uit het gaas wegkrijgen. Dit paard loopt meteen weg. Leuke wel is dat tijdens mijn acties allerlij andere paarden
nieuwsgierig dichterbijkomen en wat aan mij ruiken. Aardig begin van de dag. Wordt met het ontbijt dus nog beter.
Koffers gaan op het dak, dit keer zonder een zeiltje, het is maar een klein stukje naar de grens.
Op het eind pakken echter donkere wolken samen en verschijnen er spatters op het raam van de bus.
En daar is de grens, bagage van de auto en afscheid (met fooi) van bus maar belangrijker Ronnie de chauffeur.
Dit is nogal een gedoe. Eerst belasting betalen om het land uit te mogen. Op vertoon van het recuutje mag je dan naar level 2, hier zet iemand een stempel in je paspoort. Deur door en je staat in
niemandsland. Daar is het trouwens best druk met stalletjes en vrachtwagens. Dan weer een tijdje wachten tot Igor ons administratief Nicaragua in geloodst heeft.
We krijgen onze paspoorten terug van een overenthousiaste grensbewaker. Hij deelt uit, maakt grapjes over namen en maakt reclame voor zijn land en de producten. Alleen nu nog even de bagage door de
scanner en we zijn echt binnen.
Deze hindernis wordt vlot genomen, maar nu blijkt dat de bus (we hebben hier dus een andere) er nog niet is. Staat vast omdat er ergens een processie is.
Tijd wordt gedood op een van de vele terrasjes die hier zijn. In het algemeen een houten vlonder onder een golfplaten afdak. Na een uurtje is de bus er ook en worden de bagage en wij
ingeladen.
Igor vertelt weer het een en ander over dit land, zijn leider, de sandinisten, het kanaal dat een chinese zakenman aan het graven is en nog meer.
We zijn op weg naar Isla de Ometepe, een eiland met twee grote vulkanen. Om daar te komen schepen we in in Rivas. Hier is ook een stop voor lunch en rondlopen. We bezoeken een kerk, aparte
plafondschildering waarop het schip dat het communisme verbeeld zinkt, terwijl de boot met Petrus aan het roer natuurlijk door blijft gaan.
Het is hier duidelijk armer. Supermarkten zijn meer een soort van magazijn waaruit ook verkocht wordt.
Boottocht duurt zo'n 5 kwartier, maar we dienen wel reddingsvesten te dragen. Zitten lekker in het zonnetje en zien het eiland steeds dichterbij komen. Aanmeren gaat wat typisch: de bootjongen
springt met een touw overboord en zwemt naar een ankeringspunt. Op het vastekant staan twee busjes op ons te wachten. Wij pakken er willekeurig een uit. Een gellukige keuze daar de ander niet wil
starten, geen werkende aico heeft en onderweg raampjes verliest. Aan alles is hier te zien en te merken dat Nicargua een stuk minder welvarend is dan Costa Rica.
Aan gekomen bij het hotel blijkt dat er overal Wifi zou zijn, behalve in het restaurant, de huisjes en het zwembad. maar wel bij de receptie, eigenlijk alleen bij de receptie. Posten van deze
afleveringen kan dus een kunstje worden.
We eten gezameijk met 2 andere echtparen, eten is voortrefelijk, gezellige kout en een aangenaam klimaat. Echt vakantie.
Morgen gaan we de lazy tour doen, stukje wandelen, stukje rijden met wat sightseeing en een beetje zwemmen in een rivier.
Ik ben benieuwd. Morgen meer. de rust allemaal.
Water en stoom
Daar zijn we weer, gisteren nog wat gegeten, tent was vol, maar we konden aanschuiven bij twee reisgenoten
Op tijd naar bed, wat als consequentie heeft, vroeg wakker. In dit geval 5:00. We vertrekken om 7:45.
Wat lezen, dutten en webben om de tijd te overbruggen.
Na ontbijt de auto in en over het zandpad op weg naar de eerste stop, een mirador, spaans voor tuinhuisje, maar meestal wordt het gebruikt bij een uitzichtspunt. Dit is wel mooi, een weids gezicht
over heuvels en bergen.
Daarna weer door naar de koffie stop, een tent met de naam mi finca. Onderweg wat uitleg over de pan american highway en het schoolsysteem in Costa Rica. Eigenlijk hetzelfde als overal, geld opent
deuren die anders gesloten bleven.
We rijden afwisselend door natuur en dorpjes. Deze dorpjes lijken allemaal lintbebouwing, dicht op de weg. Veel kleine bedrijfjes of bezigheden.
De koffiestop is bij een plek waar ara's voorkomen, onze ara heet coco en heeft een persoonlijke begeleider die hem af en toe uit het restaurant jaagt. Tot zover het natuurlijke voorkomen. Later op
de reis zullen we deze vogels ook in hun natuurlijke habitat tegenkomen.
Door naar Liberia, een klein stadje, maar wel een met een grote supermarkt. Hier kopen we onze lunch in, die we tijdens of voor de wandeling die als vervolg op het programma staat.
Wandeling gaat door een actief vulkanisch gebied, dus zwaveldampen, borrelende modderpoelen en stoom.
Maar ook bossen en overgangsgebieden. We zijn een uur of twee bezig.
Daarna door naar ons hotel, dit zijn allemaal huisjes rond een zwembad, zeg een Costa Ricaanse versie van Sporthuis Centrum.
Het zwembad bevat een bar en we zorgen dus dat onze vochtbalans perfect in orde is.
Water aan de buitenkant, water met ontsmettings middelen aan de binnenkant. Een cocktail met rum, sinaas en annanas-sap voor Anneke, iets met suikerrietlikeur, rum en lime voor mij.
Het is hier echt slecht uit te houden. De rest van de groep verzameld zich ook rond deze bar en het wordt zomaar gezellig.
Morgen is de tocht naar Nigaragua. We hebben het eerste land er bijna opzitten
Quetzal en Ziplines
Het ritme is bekend, we zijn weer voor de wekker (6:00) wakker.
Wassen, kleding uitzoeken, lange broek en iets warms, want we gaan met een gids het Monteverda Cloudforest in.
Het is de bedoeling om de quetzal op te gaan zoeken. Deze vogel is de nationale vogel van Guatamala, leuke is dat dat ding daar helemaal niet voorkomt. Maar dus wel in Costa Rica en wel speciaal op
de plek waar we nu zijn.
Het is bijna paarseizoen, de mannetjes hebben nu een mega-staart, en dan bedoel ik ook een staart.
We rijden een stukje naar een park en daar blijkt dat we om een eenvoudige wandeling, die over gebaande paden gaat, ons moeten inschrijven, compleet met paspoort nummer. Heb daar vandaag de eerste
aanvaring met zo'n pennelikker.
Er zijn twee gidsen, broers van elkaar, de groep wordt dus in tweeen gesplitst. Gids begint te vragen wat we willen zien.
Dat is ook een verkeerde aanpak. Op het wensenlijstje staan een roze olifant, een ijsbeer en de paashaas.
Gidsen zijn hier herkenbaar aan een groot statief en een telescoop die ze over hun schouder meezeulen.
De mannen luisteren naar de geluiden uit het bos, maken zelf ook eens een geluidje, luisteren nog eens, zetten de telescoop neer, rommelen wat aan de scherpstelling en voila: de groep kan door de
kijker een onnozel klein vogeltje, een nestje van een kolibri of zelfs een quetzal zien. Dat laatste koste overigens iets meer moeite en bij de eerste spot was alleen zijn achterkant te zien.
Quetzals eten bij voorkeur advacado's. Niet van die grote die wij kennen, neen ter grootte van een eikeltje.
Nu is staat dit park boordevol van dat soort bomen, ja advocados groeien aan bomen. Dus deze vogels kunnen hun hart ophalen. Dat doen ze overigens ook met de advocadoos, die worden als het ware
herkauwd. De pitjes worden na het herkauwen uitgespuwd. Wij moeten daar op wachten want tijdens de herkauwfase zijn de beesten vrij roerloos.
Uiteindelijk hebben we een mooi zicht. Gidsen zijn overigens ook zeer bedreven in het maken van fotos, met de smartphone, door de telescoop.
Nog wat toetjes in de vorm van neusberen en agoutis. Informatie over planten en toepassinge daarvan en we zijn weer terug op de parkeerplaats. Die staat overigens bomvol bussen. Onderweg waren we
al busladingen japanners en soortgelijk tegengekomen. Je hebt toeristen in soorten en maten.
Terug naar het hotel voor een wisseling van kleding. Volgende is Selvatura, een park met een boomtopwandeling over hangbruggen, vlindertuin, kikkertentoonstelling, kolibries en ziplines.
Voor die laatste moet je ietwat aangepast gekleed gaan.
Voor de meelezertjes die niet weten wat een zipline is, daar gaat ie:
Men neme twee stevige punten een stuk uit elkaar, de een wat hoger dan de andere.
Men spanne daar een staalkabel tussen
Men haakt op het hoogste punt een toerist aan die kabel.
Men geve de toerist een flinke zet en met wat mazzel komt die pas bij het volgende punt tot stilstand.
Ziedaar het principe.
In het park waar wij heengaan hebben ze 13 van dit soort lijnen, varierend van 50 tot 1000 meter.
Fena gaat met zijn tijd mee en moet dit dus ook een keer ervaren hebben. En ervaren hebben we het.
Op de langere trajecten moesten we met z'n tweeen naar beneden, iets met massa zal ik maar zeggen.
Ook dat hebben ze geweten want op het traject van 1 km wisten we een dusdanige snelheid te bereiken dat het het personeel wat wit om de neus wegtrok. Wat remwerk van ondergetekende tesamen met het
gezamelijk aan de vang hangen van dat personeel zorgde ervoor dat erg eigenlijk niets gebeurde.
Je met dus tijdens het zippen kleding aan hebben waar niet zo makelijk zaken uitvallen, die wat warm is, mogelijk waterdicht (we zitten in het nevelwoud immers). kortom keuzes. zeg maar korte
broek, T-shirt en sandalen.
Na het ziplijnen de boomtopwandeling gemaakt, ook erg leuk. Bomen zijn hier allemaal overdekt met morsen, varens, bromelias en noem maar op. Mooi gezicht.
Daarna wachten op transport terug naar het hotel, dit wordt door het park verzorgd.
Er staan tientallen mensen te wachten en als er dan eindelijk een busje komt wordt deze belaags.
Sta toevallig op de juiste plek, voor de deur. De chaufeur vraagt waar ik heen moet en ik geef als antwoord dat we met z'n zevenen naar Hotel Cipreses moeten. Geef een brul naar mijn medereizigers
en krijg wat dodelijke blikken van andere gegadigden terug.
Dat was het wel weer voor vandaag. Zal jullie niet vermoeien met wat en wanneer we gaan eten.
Morgen vertrekken we naar Rincon de la Vieja
Een karretje op het zandpad.
Wederom wakker voor de wekker. Geen straf dat vogelgeluid, daarnaast is het hier om 6 uur al licht.
Wat koetelen op de kamer, douchen en dan op tijd richting ontbijt.
We nemen die tot ons terwijl er een macht aan kleine en grote vogels om ons heen vliegen.
Regelmatig wordt het ontbijt onderbroken om een foto te maken.
Na het ontbijt de koffers naar de bus gebracht. Deze worden aan een touw omhooggesjord, op het dak gelegd en vervolgens met een groot zeil en spanbanden water en stormvast gezet.
8:00 was het geplande vertrek. De dag in de bus begint, zoals de vorige en ik denk dat dat de routine wel zal worden, met een uitgebreide briefing voor deze dag en vervolgens een uiteenzetting over
andere zaken die van belang of interesse kunnen zijn.
Verkeer is hier niet geheel zonder risico, onder weg komen we twee ongelukken tegen. Meteen vanuit het hotel zien we wat autos stilstaan. In de berm ligt een motor en de bestuurder ligt er roerloos
naast. Niet echt een goed begin van de tocht.
Enige tijd verder is er een auto de bocht uitgevlogen en balanceert op de rond van een greppel. De wagen is leeg, dus het is blijkbaar eerder gebeurd. Wij rijden vandaag van Fortuna naar Monte
Verde, hemelsbreed een stukje van niets, ware het niet dat er bergen en een meer tussen liggen en er daar geen wegen doorheen gaan.
Wij moeten dus om het meer Arenal rijden, waarbij de laatste uren over een dirtroad zullen gaan.
Uitzicht, groen en water. Omgeving: veel Duits-achtige bakkerijen en allerlij stijlen woningen.
Dit stuk is populair bij "buitenlanders", ze kopen een, overigens prijzig, stuk grond en bouwn een stukje Heimat of hoe het thuis ook mogen heten.
Voordat we de zandweg opgaan een stop bij cafe Macadania. En inderdaad, ook alllerlei terplekke gemaakt gebak. Dit naast een goede kop koffie, ook in allerlei verschijningsvormen, van Americano tot
frapee.
De zandweg valt in het begin erg mee, het uitzicht is weids en groen. .
Maar aan alle voorspoed komt een eind. Men is bezig met wegwerkzaamheden. Dit houdt in dat we ten eerste een tijd staan te wachten en ten tweede dat men nog niet klaar is met deze werkzaamheden.
Ergo onze vullingen stuiteren bijna uit onze kiezen.
Aangekomen in Santa Elena checken we in in ons hotel. Uiteindelijk in een leuke tuinkamer. Deze is echter nog niet klaar.
We eten dus maar iets in een naarbij gelegen soda. Vanmiddag gaan wij met z'n tweeen de omgeving verkennen vanaf de rug van een paard.
De rest van de groep doet andere zaken, waaronder een schemerwandeling in het bos.
We worden met de bus richting paarden gebracht.
Groepje is klein, alleen wij en James en Cathy, Engels, beiden nog nooit paard gereden, sterker Cathy is een beetje bang voor paarden.
Ik krijg het grootste paard van het gezelschap, eigenlijk het paard van de gids.
Paarden zien er verzorgd uit, materiaal is eenvoudig maar goed. We rijden zonder bit desondanks reageren ze goed op aanwijzingen. Leuk om weer eens op de rug van zo'n beest te zitten. Tocht is een
uur of twee, kleine stop voor zonsondergang. We worden naar het hotel terug gebracht en eten op tijd (19:00).
Dit nog even typen, fotos uitzoeken en het geheel plaatsen
Bye bye, zwaai zwaai.
Vogelconcert
We worden wakker van een wel erg exclusieve ringtone, een waar concert opgevoerd door de diverse vogels hier.
Het is tegenstrijdig tegelijk oorverdovend en oorstrelend, maar vooral veel te vroeg.
Het is echter licht dus we gaan rustig aan richting buiten en bekijken de vogelpracht hier.
Gisteren hebben we alvast onze ontbijtkeuze moeten ingeven. Americano.
Dit bestaat hier uit vruchten, toast, worstje en roerei en natuurlijk koffie.
Na het ontbijt de bus in om naar Cano Negro, een natuurreservaat, te gaan. In Fortuna pikken we de gids op.
Ook die neemt zijn taak serieus en we worden overgoten met informatie. De man is trots op zijn werk en op Costa Rica.
Zo leren we dat ananas een van de grootste exportproducten is, dat er tot een tiental jaar voorheen hier veel rijst gekweekt werd, maar dat dat vanwege de global warming niet meer kan. De
broodnodige regen blijft nl uit.
Onderweg zullen we ook stoppen voor de boomkippen. Dit blijkt een plek te zijn aan een rivier waar de bomen letterlijk vol zitten met leguanen
Cano Negro zelf doen we met een boot. Het wordt een aangename dag met veel vogels, apen, schildpadden, aligators en ander beesten. Het is onwerkelijk om te zien hoe de gids en de bootbaas dieren
kunnen spotten. De gids zelf heeft een encyclopedische kennis van van alles. Veel te snel is de tocht (die ruim 3 uur duurde) om. Maar we vertrokken toch als eerste uit de haven en komen als
laatste aan.
Terug nog even een stop om een ananasplantage te bekijken
Terug even wat gezwommen en daarna weer van de vogels genieten, van kleine kolibries tot toekan-achtigen.
Straks weer wat eten, maar voor nu even de blog bijwerken.