De natuur geeft en neemt

Een nieuwe dag een nieuw begin.
Op de straat voor het hotel ligt een prachtig tapijt, ene helft met Bijbelse voorstellingen, andere helft met Maya-tekens.
Vandaag zal in het teken van beiden staan. We gaan eerst naar de ruïnes van de May stad.
Overigens heet het huidige stadje waar we logeren Ruinas Copan, terwijl de ruïnes de naam Copan gekregen hebben.
Zal wat met oudste rechten te maken hebben schat ik zo in.
We worden vandaag door een gids, genaamd Marvin, rondgeleid. Marvin heeft niets van onze robot Marvin. Neen, deze Marvin is best wel opgewekt en heeft een leuke humor. De site heeft nogal hoogteverschil, hij begint dus tegen, als otters zwetende Yanken over een lift. Je ziet die koppen meteen omhooggaan. Lift, waarom heeft niemand mijn dat verteld...
Maar liften waren er in de Maya-periode niet, wel veel, heel veel trappen. Niet alleen ter verplaatsing, er worden ook trapachtige structuren gebruikt als vastlegging van kennis en als onderdeel van ceremonies.
De Maya’s geloofden in de cirkel van het leven, ook gebouwen vielen hieronder. Wij zien een Pyramide achtig gebouw, maar daaronder en daaronder liggen oudere gebouwen. Ieder, zeg 100 jaar, werd een gebouw onder een ander gebouw begraven.
Dit is een van de redenen geweest voor de ondergang van deze beschaving, die overigens het gebruik van metaal niet kenden.
Alle gebouwen werden afgewerkt met een dikke laag kalk, deze kalk werd gewonnen door kalkzandsteen te verhitten.
Er woonden iets van 25.000 mensen in de stad, het voedsel en andere ondersteuning kwam van Maya’s die daarom woonden.
De enige vorm van brandstof was hout. Kan je je de ontbossing voorstellen?
Gevolg hiervan, erosie, minder regenval, mindere oogsten, ondervoeding etc.
Op enig moment houdt deze stad op te functioneren en de natuur neemt zijn bezit weer terug.
Ergens in 1500 komen de Spanjaarden en ontdekker het complex. Niet erg interessant voor ze, want de Maya's deden niet aan metaal, dus ook goud en zilver is er voor die rovers niet te vinden.
Heden ten dage zijn er grote delen te bezichtigen, maar de strijd tegen de natuur blijft. Bomen vernielen met hun wortels hele complexen.
Terug in de stad stuiten we op een processie, een soort van Kruiswegstatie. Men is net met de voorlaatste stop bezig.
Wij snellen richting hoofdplein, waar de kerk is. Het is een aandoenlijk kleine vertoning, enkele beelden die gezamenlijk getorst worden, een man met een gitaar, een tuk-tuk met enkele luidsprekers en een koor met voorzanger.
Bij de staties wordt het verhaal door enkele dames voorgedragen, er klinken wat liederen en door gaan ze weer.
Bij de kerk staat de lokale priester op ze te wachten. Ook weer een preek, liederen en een zegening.
Mensen staan erbij met een hoed op het hoofd, met de hoed in de hand, anderen zijn geknield, een enkeling torst zijn eigen kruis en doornenkroon. Eenieder beleefd dit op zijn eigen manier.
En dan is het tijd om verder te gaan, om 12:00 worden we bij de bus verwacht.
En wat voor een bus, een heuse touringcar van Chinese makelij. Meer beenruimte, bagage in de bagageruimte onder de bus i.p.v. erop gebonden.
Reis vandaag gaat naar Rio Dulce, daar wacht ons een zwembad.
We passeren de grens weer naar Guatemala. Het afgeven van een lijst paspoortnummers voldoet. Nog een stop in een Guatemala-stad bij een groot winkelcentrum met foodcourt voor de lunch
In Rio Dulce stappen we over in bootjes, ons onderkomen is een lodge met allemaal kleine huisjes aan het water... Het zwembad lonkt, maar voor we daarin kunnen springen moeten we alweer iets voor het eten doen, Of we nu alvast kunnen uitkiezen wat we vanavond willen eten, Op deze manier kan de keuken efficiënter werken. Ongelofelijke taal hier in Midden-Amerika.
Rest is appeltje eitje deze dag. Zwemmen, drankje, eten, wat typen en dan hopen dat het Internet ook hier werkt.

Wandelen met Geert

De wekker gaat vroeg, 4:45, om 5 uur is er koffie, de bus staat al klaar.
5:30 vertrekken wij vanuit dit heerlijke hotel.
Igor vraagt ons een half uurtje geduld te hebben, het wordt lichter.
Na het half uurtje begint Igor met een uitgebreide briefing over de Mayacultuur, ontstaan, rites, klassen en ondergang.
Hij gaat echt los op dit onderwerp, hij heeft ook jaren de Maya-route reizen begeleid
Ik zit wat voor in de bus, en zie diverse hoofden knikkebollen of slapen. Moet zelf me ook vermannen om niet tijdens het verhaal in slaap te vallen. Dit heeft overigens niets met het onderwerp of de spreker te maken, maar meer met het onmogelijke tijdstip van opstaan.
We naderen de grens met Guatemala, we rijden dus vanuit El Salvador via Guatemala naar Honduras.
De weg vanaf de grens Guatemala is een vrij nieuwe, de grensformaliteiten verlopen voorspoedig en we arriveren omstreeks 12:00 in Copan. We kunnen het stadje niet in met de bus, men heeft enkele toegangsbogen opgericht, maar te laag dus.
Bagage gaat van de bus in een pick-up, wij nemen afscheid van de chauffeur en bijrijder, en we gaan te voet naar ons hotel.
Daar zijn de kamers dus nog niet klaar, we stallen de bagage en gaan naar de Via-Via om wat te eten.
We ontmoeten daar ook Geert, de uitbater van dit reizigershotel. Hij zal ons om 14:00 meenemen op een tour door Copan waarbij hij ons het leven en de problemen in een derdewereldland zal proberen te duiden
Het wordt geen vrolijke boodschap die Geert ons brengt. De rijken hebben het hier voor het zeggen. Het leven in de stad is peperduur doordat er allerlei rijke stedelingen vanuit de hoofdstad hier onroerend goed kopen omdat de stad te gevaarlijk is geworden. Dit zit hem voornamelijk in de z.g. Mara’s, bendes gespecialiseerd in ontvoering, afpersing en gekend vanwege hun buitensporig geweld.
Mensen zonder geld krijgen ook nooit geld doordat er ruim onder het officieel minimumloon (400 dollar/maand) betaald wordt. Men dient genoegen te nemen met iets van 150 dollar. Protest heeft geen zin, want de rechterlijke macht zit in de zak van de heersende klasse.
Mensen vluchten dus in werk voor drugsbaronnen, Copan blijkt een van de belangrijkste coke-doorvoerpoorten te zijn. Deze baronnen betalen ruim, dus waar is onderwijs dan nog voor nodig. Dit verklaart meteen ook waarom er zoveel nieuwe Toyota Hi-Lux pick-ups rondrijden, een “eerlijk” mens kan dat van zijn leven niet betalen.
Voor de arme zielen die nog wel naar school gaan is het onderwijs ook niet echt passend, ten eerste moeten de kinderen thuis meewerken en vallen dus op school in slaap, ten tweede hebben ze amper te eten gehad, ook niet bevorderlijk voor de aandacht en ten derde worden onderwijzers soms maanden niet betaald. Dit gelds overigens ook voor andere overheidsdienaren. Gevolg, desinteresse en alternatieve werkzaamheden die ten koste gaan van de hoofdtaak.
Geert heeft geen oplossingen, maar houdt wel van dit land. Hij probeert op lokaal niveau wat te betekenen. Hij zit in de tourismeraad, zorgt goed voor zijn personeel, heeft een onderwijsproject lopen, wij kopen met deze wandeling allemaal een lesboekje voor een kind.
Eens in het jaar komen er een Belgische dierenarts die de straathonden castreert, ook een initiatief van Geert.
Hij zou niet meer naar België terug willen, hij houdt van dit land met zijn alternatieve invulling van het begrip tijd.
Naderhand vragen we aan Igor die ook al enige tijd in deze contreien woont of hij dan misschien wel vooruitgang ziet.
We hebben Igor als een ras optimist leren kennen, maar ook Igor ziet geen vooruitgang, zelfs eerder achteruitgang.
Later in de middag, avond beginnen de voorbereidingen voor de paasprocessies.
Op de straat voor het hotel wordt een laag mais gestrooid, bovenop deze laag worden met gekleurd zaagsel afbeeldingen gemaakt. Men werkt daar de gehele nacht aan door.
Wij wachten dat niet af, zoeken een restaurant op, drinken wat en leggen ons hoofd te ruste.

R&R

Volgens Igor dienen we deze dag te gebruiken als rustdag. Wij zijn nu in het midden van de reis aangeland en hebben we daar nu volgens Igor "recht" op, morgen dienen we namelijk weer om 5:30 klaar te staan. En dat houdt in dat we in ieder geval om 5:00 naast ons bedje dienen te staan.
Hoe pak je dat nu aan, een dag rust in zo'n hectische reis.
Hier volgt ons actieplan:
Uitslapen, dus wel om 8:00 gepikt en gewassen aan het ontbijt.
Ontbijten doen we langzaam, buiken wat uit en dan naar het dorpje.
Kleine wandeling, maar het zonnetje brand toch al behoorlijk.
Men heeft in dit dorp naast elke deur met een sjabloon een afbeelding van een vogel en een tekst geschilderd. Korte inhoud iets van geweld tegen vrouwen is niet acceptabel. In de taal die hier gebezigd wordt, Spaans maar dan een Midden-Amerikaanse variant, is een speciaal woord voor vrouwenmoord, feminicidio, dit geeft te denken.
Blijkt overigens in meer talen voor te komen. Wat dat betreft is ons Nederlands toch maar een arme taal.....
Maar voort met de wandeling naar het centrale plein. Daar is een typisch lokaal marktje met alleen souvenirs en sieraden.
Bij de kerk is men druk doen met voorbereidingen voor Pasen en de aanloop daarna. Met primitieve middelen wordt een soort poort in elkaar geklust.
Naast de markt is er hier ook een winkeltje, en goede koffiezaak, dat in souvenirs etc. doet. Wij lopen daar tegen een nieuw stukje wandversiering aan.
Nu door naar het authentiekere deel, we poseren voor de plaatselijke VVV, praten met de lokale Hermandad en mengen ons onder de oude mannen met hoeden. Nu nog even de overdekte markt, een supermarkt en diverse kappers af.
Een knipbeurt zit er niet in echter, alle kappers hebben het druk i.v.m. het naderende Pasen. Dit wordt dus weer de thuiskapper.
Er rest ons nu nog een bezichtiging, er is een park met kunstvoorwerpen gemaakt van oud oorlogstuig. Onderweg daarnaartoe komen we langs het enige sterrenrestaurant dat dit plaatsje rijk is, een oase van beschaafdheid en smaak. Het park zelf valt tegen, kaal en na veel zoeken vinden we een oude bom die nu als plantenbak gebruikt wordt.
Ons bezoek aan het dorp zit er nu tenminste op.
De rest van de middag wordt in het uitstekende zwembad doorgebracht. Aan de kant tafels vol met locals die zich vermaken met het uitzicht op ruim een handvol wat oudere types uit Holland, die allemaal wel kunnen zwemmen.
Middag sluiten we af met een gezamenlijke borrel, met een magnifiek uitzicht, begeleid door krekelgezang.
Wat eten, genieten van de goede patat en mayonaise hier, rekening voldoen en dag 16 is ook weer afgesloten.

Foto's lopen wat achter, hoop daar morgen iets aan te kunnen doen

War & Peace

We zijn nu dus in Perquin, een klein dorpje aan het einde van de straatweg. Er is hier eigenlijk niets te beleven.
Ondanks dat heeft een Amerikaan van Duitse afkomst met wortels in lokale verzet hier een hotel opgezet.
En dat hotel werk goed.. Leuke intelligente meisjes in de bediening en een keuken die werkt.
De main attraction van dit dorp is het verzetsmuseum.
Nog even over gisteren, we zijn dus hier aangekomen, het hotel ligt een trede of 60 de hoogte in. We hebben een overlevingspakket gemaakt in ons rugzakje, de grote koffers slapen vanavond in de bus.
Huisjes zijn een soort van knusse berghutjes, veel hout, basic, maar wel met een veranda met een hangmat en een mooi uitzicht. Douches werken erg goed. De krekels hier ook trouwens. Denk dat het geluidsniveau dat ze met z'n allen maken in Nederland ruimschoots onder de Hinderwet zou vallen. Nacht is trouwens ook onrustig, diverse honden, hanen en ander gespuis dat je in onze beschaafde contreien niet meer zo mee maakt.
Maar we hebben het overleeft, genieten van een goed ontbijt en gaan dan met de benenwagen richting museum.
We worden daar al door een ex-strijder opgewacht. Museum bestaat uit een paar zalen. Eerst een zaal die de strijders en martelaren herdenkt. Het is weer zo'n kansloos gevecht tussen gevestigd kapitaal en de bezitloze onderlaag.
En uiteraard, in deze landen gesteund door de USA. De strijd heeft hier geen winnaar opgeleverd, als dat al ooit het geval is. Men heeft op enig moment, met hulp van de UN besloten dat het klaar was. Remise, iedereen buutvrij. En het leven gaat weer door. Iets meer scholing voor de armen, iets meer loon, maar het grootste deel van het kapitaal en bezit is nog steeds in handen van een kleine groep families die elkaar de bal blijven toespelen.
Later zal Igor ons in de bus vragen om hier eens over na te denken en mogelijke oplossingsrichtingen te bedenken.
Denk dat Igor ons iets te hoog inschat.
Maar het museum. Zaal 2 is een zaal met posters tegen de bezetting en voor de vrijheidsoorlog. Deze komen uit landen die het verzet steunden. Ironisch genoeg is de USA de partij die beiden het sterkst steunden. De regering (Reagan) steunde met miljoenen per dag de heersende klasse. Progressief Amerika, organisaties en burgers zijn de grootste sponsor van het verzet.
Maar ook Europa steunde de strijd.
In zaal 3 wapens en communicatiemiddelen. Er werd op grote schaal gebruik gemaakt van zendapparatuur die mij wel erg bekend voorkomt. Gewone amateurtransmitters dus. Bekende "bakkies". Portofoons op 2 meter en Yaesu apparatuur die ik ook nog gebruikt heb.
Zaal 4 gaat over de vrede.
Radio speelde een grote rol in deze strijd. Niet alleen als communicatiemiddel tussen de strijders onderling, neen ook propaganda. Dit gaat vrij ver zoals buiten te zien is.
De commandant van het regeringsleger is zo gebrand om de omroepzender in handen te krijgen dat dit zijn ondergang wordt.
De strijders doen net of deze zender in handen van de regering is gevallen. In werkelijkheid is dit een geprepareerde zender. Als de commandant bericht krijgt dat zijn troepen de zender fysiek in handen hebben gaat hij dat ding, apetrots ophalen met een helikopter. En uiteraard reist zijn gevolg en staf mee. Bij zo'n propagandastunt moet iedereen die zich belangrijk acht natuurlijk acte de présence geven.
Men stijgt vervuld van eigendunk op, tezamen met de geprepareerde zender. En KABOEM....... het ding ontploft en het leger is onthoofd. Ongelofelijk domme zet.
Iets verderop is de geïmproviseerde studio met enkele eindtrapjes en een FT101. Het spul past niet bij elkaar, maar dat ziet bijna niemand……toch.
Rustig terug naar het hotel, koffie en nog wat in de zon zitten. Dan de bus in en door naar Suchitoto.
Mooie route, veel begroeiing, vulkanen, rivieren.
Enige opvallende zaken:
Het is smerig langs de weg. Heel, heel, erg veel plastic. Dat je zo respectloos met je natuur omgaat
Er zijn hier heel veel, oude, personenwagens. Zal wellicht te maken hebben met de brandstofprijs, deze is het laagst van geheel Midden-Amerika, iets van 75 cent de liter.
Vrachtwagens knallen ons levensgevaarlijk voorbij, het is een Godswonder dat we zo weinig ongelukken zien.
De grote stop is in San Miguel, een winkelcentrum waar kraak nog smaak aan zit. We zoeken wat te eten en vullen onze voorraden aan in de supermarkt.
Dan nog een kleine stop om de tank te vullen. Wij gebruiken die om onze tankjes te legen.
Half uurtje verder zijn we op de bestemming van de dag. Een leuk hotel, ruime kamers en een riant zwembad.
Ook hier weer leuke dienstertjes. Zou Igor daar iets met de keuze te maken gehad hebben. We zien hem wel met een grote schaal chocolaatjes voor de bediening lopen. Hij onderhoud zijn contacten goed. Hij wordt overigens ook overal echt hartelijk ontvangen. Het helpt allemaal wel.
Kamers worden ingedeeld, we zoeken onze was uit want we zijn hier 2 nachten en het hotel heeft een goede was service.
Als dat allemaal geregeld is laten we ons in het zwembad zakken.
Eind goed al goed

73's de PE1PAB. Over en uit

Passanten

Als ik wakker word is Igor even niet mijn meest favoriete persoon tijdens deze reis.
Het is namelijk 3:15. Gelukkig nu wel op de lokale tijd.
De reden voor deze onmogelijk vroege tijd is het feit dat we vandaag 4 keer een grens over gaan. Dat is in deze contreien nogal een dingetje. Geloof mij, wij zijn met het Schengenakkoord gezegende mensen.
Maar terug naar het opstaan, wassen en de laatste spullen pakken en dan naar de lobby. De nachtportier rolt daar net zijn slaapmatje op. Langzaam druppelen de medereizigers ook binnen. De nachtportier verzorgt een kop koffie. We nuttigen die buiten, het is binnen drukkend warm en buiten donker koel. De bus arriveert en het normale ritueel vangt aan. Je zou bijna denken dat het later op de dag is.
Als de bus echter vertrekt gaat het licht uit, en met dat ook bij diverse reizigers, ondergetekende incluis.
Bij de eerste grens, Nicaragua uit, Honduras in.
Nica uit houdt in: eerst in een (gelukkig kleine) rij wachten op de beschikbaarheid van een douaneambtenaar die genegen is een stempel in je paspoort te zetten. Belangrijk om het handgeschreven getal in het stempel te controleren. Men heeft een primitieve samenwerking tussen 4 landen, Nicaragua is de "buitengrens" en daar wordt ook de intake en duur van het verblijf bepaald. Als dat gelukt is de bagage ophalen, deze moet door een scanner. Een formaliteit gezien de activiteit van het bedienend personeel: geen dus. Dan alles weer op en in de bus, een stukje door naar de grens met Honduras.
Hier staat al en leuke rij te wachten. Er zijn 6 loketten, 2 in, 2 uit en 2 met vage bestemming.
Gemiddeld gaat er een passant per 5 minuten door de formaliteiten, paspoort inscannen, vingerafdrukken afstaan, foto maken. Het werkt allemaal net niet lekker.
Na een half uur besluit een van de ambtenaren achter een van de in loketten, die van ons dus, dat het genoeg geweest is voor vandaag, hij sluit af en verdwijnt. Het tempo daalt dus nog meer.
Wij worden ondertussen belaagd door dames die pistachenoten verkopen en heren die onze roepi graag voor een ander soort roepi willen omwisselen.Leuk detail natuurlijk in de week voor Pasen.
In de tussentijd word Igor belaagd door iemand die ons, met een maanden geleden afgeschaft formulier, kan matsen. Er is dan echter grote kans dat bij de volgende grens blijkt dat het allemaal toch net niet rechtsgeldig is. Igor hapt dus niet.
Het duurt en duurt. Net als wij aan de beurt komen, komt er een vervangende ambtenaar en blijkt het loket uit ook opeens in te kunnen doen. De groep gaat er opeens in een gestaag tempo doorheen.
Het is evengoed nog wel even wachten. Ik dood de tijd door een riksjabestuurder ook eens een passagierservaring te gunnen.
Al met al ruim anderhalf uur om een stempel in je paspoort te krijgen. Voordeel: BigBrother heeft weer een recente foto en vingerafdrukken van ons.
In Honduras komen we nog enkele keren bij roadblocks waar we er of uit moeten, of waar een lijst met paspoortnummers wonderen doet.
Wel een stop bij een tankstation die een mooie espressomachine heeft staan. Daar waren we zo onderhand wel aan toe.
We blijven echter niet in Honduras, dit is alleen een korte route naar onze bestemming in El Salvador. Dus op weg naar de Hondurese grens. Hier is dat handgeschreven getalletje dus belangrijk. Het loopt hier eigenlijk wel gesmeerd. Een redelijke hoeveelheid loketten, redelijk gemotiveerde mensen en dus een goede doorstroom. Wachttijd is eigenlijk maar een kwartier of zo.
Het lange wachten gaat nog komen volgens Igor, want we zijn nu Honduras uit en moeten El Salvador in. Men loopt daar ietwat achter in techniek, de paspoortgegevens die tot nu toe gescand werden, moeten hier handmatig ingevoerd worden. Dat vertraagd en er zouden best wat anderen voor ons kunnen zijn.
Maar we hebben mazzel. Geen wachtende dus uiteindelijk ook weer binnen een half uur door.
De laatste attractie hier is de bagagecontrole. Ons wordt beloofd (door Igor) een drugshond in de bus en een bagagecontrole doormiddel van een steekproef of alle koffers. Deze controle is enkele kilometers verder.
Tot Igor's stomme verbazing blijft alles uit, we rijden zo door. Dit is een first voor hem, nog nooit eerder meegemaakt tijdens al zijn reizen hier. Wijzelf vinden dat de ambtenaren in dit geval een juiste inschatting gemaakt hebben over het soort vlees dat in de bus vervoerd wordt tijdens deze specifieke reis.
We zijn dus ruim op tijd in El Salvador, doen daar nog een tankstation aan om wat te eten en te drinken.
Uiteindelijk zijn we ruim op tijd in Perquin.
Wat is er nog meer te melden over deze reis.
Het is weer goed tussen mij een Igor, het vroeg opstaan weegt ruim op tegen het (te) vroeg in Perquin zijn.
Deze tijd vullen we op met een biertje en een geweldig uitzicht.
In de bus heeft Igor allerlei weetjes over de landen gegeven.
In het kort: de armen hadden het moeilijk, de rijken niet. Er ontstaat dus verzet, maar dat is nu over. Presidenten komen en blijven op onnavolgbare wijze aan de macht. De armen zijn nog steeds arm
Over de rest kan ik niet al te veel vertellen. Om 3 uur opstaan en reizen in de warmte is niet echt compatibel met mij.
Heb dus regelmatig de omgeving vanuit de binnenkant van mijn oogleden bekeken. Fotomomenten waren voornamelijk grensovergangen, niet echt het beste van wat deze landen te bieden hebben.
Morgen gaan we naar een museum van zo'n verzetsbeweging. Daarna trekt het circus weer verder naar Suchitoto
Ik wens eenieder een prettige voorzetting van het moment. Morgen meer.

Palmpasen

De wekker gaat een uur te vroeg. Anna heeft iets ingewikkeld met haar telefoon gedaan en we leven daar nu op een tijdzone die gekoppeld is aan die in PA-land (Nederland voor anderen onder ons).
Thuis is de zomertijd ingegaan, daar doen ze hier in Nica nog niet aan, maar de wekker van Anna dus wel......
Nou ja wat meer tijd dus. Heel rustig richting ontbijt, dat overigens in een Oostenrijks tempo opgediend wordt.
Daarna naar de kathedraal, die een blok van het hotel weg ligt. Deze kathedraal is de grootste van dit gebied (midden-amerika). Het is niet zo'n mooi gebouw, maar wel groot, licht en erg toegankelijk.
De bisschop staat al op ons te wachten. Binnen draait een koor en een orkest zich warm, vanuit een zijbeuk komt er een stoet acolieten die een paladijn dragen (zou zo uit het nationaal dictee kunnen komen). In de andere zijbeuk is een stapel palmbladen opgestapeld.
En dan begint het, de bisschop start een mis, zegent de palmbladeren, waar direct een run op ontstaat.
In no-time heeft iedereen, in en buiten de kerk, een of meerdere palmbladen vast. De bischop neemt plaats onder het paladijn, de accolieten daarvoor in een wolk van wierook. Het orkest gaat vooraf en de stoet zet zich in beweging naar buiten. Zijstraat in en verdwenen zijn ze.
De menigte blijft echter wel in die straat staan, een duidelijk teken dat er meer komt en waarachtig, na enige tijd komt er een andere stoet terug, dit maal is een Jezusfiguur op een ezel de hoofdpersoon. Het is een kolkende massa, muziek van diverse orkesten, een beetje New Orleans achtig. Prachtig om in te vertoeven.
Als de stoet de kathedraal ingaat barst het echt los. Het Hosanna! wordt door de hele gemeenschap gescandeerd. De kolkende massa bereikt nu wel ongeveer zijn kookpunt. Bij het altaar aangekomen buigt de ezel af richting zijbeuk, het Christusfiguur wordt op het altaar zelf neergezet en de bisschop neemt de zaak weer over.
De menigte koelt af en we gaan terug naar de orde van de dag.
Voor ons is dat dus ijskoffie in een tentje naast de kathedraal.
Verfrist weer verder met de verkenning van Leon. Wat kerken, wat markten, een ijstentje, terug naar het hotel, lunchen (denk aan de nica-time, dus best een onderneming) en daarna tikken. Voor vanavond staat Barbaro op de kaart.
Is een door Nederlanders gerunde tent. Morgen vertrekken we hier om 4:00 s'ochtends, wordt een lange dag.
We zullen 2 grenzen oversteken, dat gaat best tijd kosten. Vandaar de keuze voor dit restaurant. De verwachting is dat de tijd tussen bestellen en krijgen meer westers is.
Nu nog wat fotos uitzoeken, eten en dan op tijd naar ons mandje. Hopelijk lukt het me hier nog een en ander te posten, anders vanuit de eerstvolgende locatie met knap internet.
Bye bye, zwaai zwaai.

Via-Via

Ontbijt gaat iets beter georganiseerd dan alles wat gisteren gebeurd is.
We zitten net in een periode tussen enkele groepen in. Buffet bestaat uit fruit, rijst/bonen, eieren, wentelteef, ham en toast. Wijze van afrekkenen mag bekend veronderstelt worden.
Bus is weer opgetassed, zeiltje zit er omheen. We zijn weer onderweg. Kleine stop onderweg bij een benzinestation.
Lekker een waterijsje gescored. We volgen weer een stuk van de Pan American Highway. Veel bedrijvigheid rond die weg.
Dit loopt van industrie tot landbouw. Grote velden met rijst, zo hier en daar silo's om ze op te slaan.
Verkeer is hier voornamelijk bussen, zowel de kippenbussen alsook diverse busjes met toeristen zoals wij. Ook heel veel zware vrachtwagens, pickups en motoren. Particuliere wagens zijn er niet zoveel, die zie je weer meer in een stad.
Nog een stopje om naar de rij vulkanen te kijken, boven een van die dingen hangt een mooi wolkje. Dan weer de weg op, klein half uurtje naar Leon.
Hotel in Leon is Austria, deze wordt daadwerkelijk door een Oostenrijker gerund. Grundlig dus. In het hotel treffen we een andere Sawadee groep die alleen Costa Rica en Nicaragua doen, reis is ook wat korter.
Ons jongste lid is ruim ouder dan de oudste van die groep, bestaat ook voornamelijk uit singles, is maar een stel bij.
Ze gaan nog naar isla de Ometepe en Granada, er worden dus tips, do's en don't's uitgewisseld.
Maar daar zijn we nog niet. Zodra wij de sleutel hebben, zetten we onze bagage op de kamer en vertrekken richting Seeing Hands. Dit is een gelegenheid waar je door blinde mensen gemasseerd kan worden. We krijgen de richting van Igor, het ligt naast Via-Via. Bij Seeing Hands blijkt dat deze op zaterdag om 12:00 sluit tot maandag de deur weer open gaat.
We moeten nog eten en strijken dus neer bij Via-Via, dit is een keten van ontmoetingsplaatsen voor reiziger, opgezet door een Belgische organisatie. Bestaat uit een hostel, bar en restaurant. Een deel van de opbrengsten worden weer terug gegeven aan de lokale gemeenschap door in bv onderwijs te investeren.
Mooie woorden, maar voor ons nu even een plaats om iets te eten en te drinken. Het drinken moet een Tona worden, lokaal pilsje, maar de dame die ons helpt raad dat af. Gisteren is er een groot feest/concert geweest en de biervoorraad is nog lauw. Maar er is een alternatief, een craftbiertje uit de tap. De keuze is reuze, Blanco of Negro, amber of stout.
We gaan voor beiden, doen een intensief vergelijkend onderzoek en de Blanco komt als winnaar uit de bus.
Als lunch een ceviche mixta. Het smaakt allemaal uitstekend, de eigenaar van deze Via-Via, Dirk, komt nog even langs en we melden dit dan ook aan hem. Blijkt dat hij over enkele momenten de eigenaar is, overdracht van deze zaak zal zo plaats vinden.
Terug naar het hotel en wat typewerk voor dit blog. Onderwijl praten we ook met de andere groep, komen onze medereizigers terug van hun tocht door de stad. Enkele van hun zijn naar een museum geweest dat over het verzet in de Sandinistische tijd verhaalt. Rondleiding gehad door el commandante, een oud mannetje met een pet en 3 sterren.
In de acond met een groepje terug naar Via-Via, bier is vrij vlot op tafel, de gerechten nemen wat tijd. Nica-tijd, bij alles moet je een of meerder uren optellen. Het komt wel op tafel en als goedmakertje komt Dirk met een rondje koffielikeur van het huis. Eind goed al goed.
We rollen terug naar het hotel. Morgen uitslapen, maar niet te lang. Om 9:00 is er een processie. Het is dan Palmpasen.

In de bonen.

Vandaag naar Matagalpa, uiteraard worden we weer op tijd naast ons bedje verwacht.
Ontbijt is goed, jammer dat we dit hotel gaan verlaten. Bus in en op weg. Is best een stukje rijden, onderweg wordt er bij een tankstation gestopt voor innemen en lozen van vloeistoffen. Dat laatste gelukt de vrouwen niet echt, niets spoelt door en er ligt al een redelijke verzameling, aan de mannenkant iets beter, hoewel de pissoirs volgestort zijn met ijsblokjes. Ik heb maar een soort verbind de puntjes gedaan.
Tankstation is wel goed voor een fles cola en wat nootjes. In Rivas, vijf dagen geleden hebben we de voordeelaanbieding flor de cana aangeschaft, spul is iets te straf om zo te drinken, cola maakt het dragelijk zeg maar.
Na het tankstation weer door. Het landschap wordt van vlak naar bergachtig, de bus heeft het zwaar.
In Matagalpa is er ook een stop van een half uur. De eindbestemming is een ecolodge die koffie verbouwd. De lodge ligt afgelegen en we zullen weer met alles afhankelijk zijn van wat we mee hebben of van wat de lodge on te bieden heeft.
In het stadje dus de kans om wat in te slaan,
Daar de vorige toiletstop min of meer mislukt is, verdwijnen wij meteen in een lokale fastfoodtent. Er is ook wat trek, dus we bestellen wat kippenvleugeltjes en ijsthee. De ijsthee verschijnt vlot, maar de kippenvleugels moeten nog geplukt worden of zo. Ook de andere reisgenoten beginnen wat zenuwachtig te worden. Komt uiteindelijk allemaal toch goed, wordt echter takeaway. Dit lijdt tot hilariteit in de bus. Wij kluiven de vleugeltjes, en ergens anders wordt een soort hamburger gesloopt. Vleugels zijn lekker, hamburger wordt echter afgekeurd.
De eccolodge wordt door een Duitse familie gerund en is een vrij massaal gebeuren, bussen met groepen rijden aan en af
Er wordt zelfs een symposium over opbrengstvergroting van koffieteelt, gesponsord door Syngenta, gehouden. Niet helemaal te rijmen met eco. De lodge loopt echt op zijn tenen, het bestellen en ook daadwerkelijk krijgen van twee kopjes koffie kost ongeveer 45 minuten. Men vergeet dan wel om de rekening te geven overigens.
We proberen een excursie over de koffieplantage te regelen, eerst blijkt die vol te zitten en uiteindelijk doen we de tour met zijn zesjes. De gids heet Yasser, inderdaad vernoemd baar Arrafat, heeft engels gestudeerd en voor de klas gestaan. Maar het werk op de lodge betaalt beter. We doorlopen het gehele proces van de koffie, van plant tot bes, van bes tot koffieboon, ook hier weer erg veel werk. Een van onze medereizigers werk bij een firma die handelt in koffie en andere VOC-goederen zoals ze het zelf zegt. Na de toer krijgen we een kleine koffieproeverij, er wordt koffie van hier en vanuit Burundi vergeleken. Haar firma heeft in Burundi een plantage, de koffie lijkt daar volgens zeggen wel er op.
Wereld is erg klein, ook in Nicaragua.
Iets over de plantages, dat zijn dus geen rechte rijen met alleen maar koffie, neen koffie groeit altijd in de buurt van en gemixed met ander gewas. Hier banaan en citrus. Deze zijn niet voor productie, maar de afvallende rijpe vruchten geven de grond wat extra. En koffie is blijkbaar erg gevoelig voor dit extra. Grond wordt ook extra bemest met ecologische compost. De biomassa is onderandere waterkers, dit groeit in enkele grote vijvers. Bestrijding van ongedierte wordt volgens zeggen ook met biologische middelen gedaan, onder andere vallen met suikerwater en alcohol. Het ongedierte beleeft op die manier een laatste happy hour.
Het besluit valt om op het eind maar een eigen happy hour te organiseren bij een van de huisjes waarin we zitten.
Huisjes staan overigens in een oerwoudachtig park, uitzicht alom en een dak begroeit met varens en mossen, binnenkant zit er prima uit.
Happy hour is een opmaat voor de rest van de avond. We beginnen binnen met z'n zessen, eenieder brengt wat in, halverwege loopt er een andere reisgenoot langs, ook deze schuift aan en de tijd vliegt.
We spreken af om gezamelijk te gaan eten in het restaurant. Als we aankomen zit er al twee stellen, er zit een stel aan een ander tafeltje, we schuiven de tafels aan elkaar, er komen nog meer reisgenoten, er worden nog tafels aangeschoven.
De man die tussen muur en tafel zit krijgt het wat te krap en de rij tafels beweegt zich verder het restaurant in, weg van de muur.
Het wordt gelukkig gezellig, want we moeten best een tijd wachten op de gerechten. De keuken kan de huidige drukte echt niet aan.
Afrekenen is hier ook een belevenis. Neem bv koffie, je vraagt koffie, maar krijgt een bonnetje, deze moet je bij een dame , die achter een hoge muur zit, afrekenen. Zij zet dan een stempel op de bon en op vertoon van dat krijg je de koffie.
Aan tafel laten we de kamersleutel zien, dit is ook key voor de rekening, ook weer bij de hoge muur te voldoen.
Voldaan gaan we naar het huisje. De nacht is fris, een verademing na de laatste nachten.
Morgen vertrekken we naar Leon.
Oogjes dicht en snaveltjes toe.