We zijn nu dus in Perquin, een klein dorpje aan het einde van de straatweg. Er is hier eigenlijk niets te beleven.
Ondanks dat heeft een Amerikaan van Duitse afkomst met wortels in lokale verzet hier een hotel opgezet.
En dat hotel werk goed.. Leuke intelligente meisjes in de bediening en een keuken die werkt.
De main attraction van dit dorp is het verzetsmuseum.
Nog even over gisteren, we zijn dus hier aangekomen, het hotel ligt een trede of 60 de hoogte in. We hebben een overlevingspakket gemaakt in ons rugzakje, de grote koffers slapen vanavond in de bus.
Huisjes zijn een soort van knusse berghutjes, veel hout, basic, maar wel met een veranda met een hangmat en een mooi uitzicht. Douches werken erg goed. De krekels hier ook trouwens. Denk dat het geluidsniveau dat ze met z'n allen maken in Nederland ruimschoots onder de Hinderwet zou vallen. Nacht is trouwens ook onrustig, diverse honden, hanen en ander gespuis dat je in onze beschaafde contreien niet meer zo mee maakt.
Maar we hebben het overleeft, genieten van een goed ontbijt en gaan dan met de benenwagen richting museum.
We worden daar al door een ex-strijder opgewacht. Museum bestaat uit een paar zalen. Eerst een zaal die de strijders en martelaren herdenkt. Het is weer zo'n kansloos gevecht tussen gevestigd kapitaal en de bezitloze onderlaag.
En uiteraard, in deze landen gesteund door de USA. De strijd heeft hier geen winnaar opgeleverd, als dat al ooit het geval is. Men heeft op enig moment, met hulp van de UN besloten dat het klaar was. Remise, iedereen buutvrij. En het leven gaat weer door. Iets meer scholing voor de armen, iets meer loon, maar het grootste deel van het kapitaal en bezit is nog steeds in handen van een kleine groep families die elkaar de bal blijven toespelen.
Later zal Igor ons in de bus vragen om hier eens over na te denken en mogelijke oplossingsrichtingen te bedenken.
Denk dat Igor ons iets te hoog inschat.
Maar het museum. Zaal 2 is een zaal met posters tegen de bezetting en voor de vrijheidsoorlog. Deze komen uit landen die het verzet steunden. Ironisch genoeg is de USA de partij die beiden het sterkst steunden. De regering (Reagan) steunde met miljoenen per dag de heersende klasse. Progressief Amerika, organisaties en burgers zijn de grootste sponsor van het verzet.
Maar ook Europa steunde de strijd.
In zaal 3 wapens en communicatiemiddelen. Er werd op grote schaal gebruik gemaakt van zendapparatuur die mij wel erg bekend voorkomt. Gewone amateurtransmitters dus. Bekende "bakkies". Portofoons op 2 meter en Yaesu apparatuur die ik ook nog gebruikt heb.
Zaal 4 gaat over de vrede.
Radio speelde een grote rol in deze strijd. Niet alleen als communicatiemiddel tussen de strijders onderling, neen ook propaganda. Dit gaat vrij ver zoals buiten te zien is.
De commandant van het regeringsleger is zo gebrand om de omroepzender in handen te krijgen dat dit zijn ondergang wordt.
De strijders doen net of deze zender in handen van de regering is gevallen. In werkelijkheid is dit een geprepareerde zender. Als de commandant bericht krijgt dat zijn troepen de zender fysiek in handen hebben gaat hij dat ding, apetrots ophalen met een helikopter. En uiteraard reist zijn gevolg en staf mee. Bij zo'n propagandastunt moet iedereen die zich belangrijk acht natuurlijk acte de présence geven.
Men stijgt vervuld van eigendunk op, tezamen met de geprepareerde zender. En KABOEM....... het ding ontploft en het leger is onthoofd. Ongelofelijk domme zet.
Iets verderop is de geïmproviseerde studio met enkele eindtrapjes en een FT101. Het spul past niet bij elkaar, maar dat ziet bijna niemand……toch.
Rustig terug naar het hotel, koffie en nog wat in de zon zitten. Dan de bus in en door naar Suchitoto.
Mooie route, veel begroeiing, vulkanen, rivieren.
Enige opvallende zaken:
Het is smerig langs de weg. Heel, heel, erg veel plastic. Dat je zo respectloos met je natuur omgaat
Er zijn hier heel veel, oude, personenwagens. Zal wellicht te maken hebben met de brandstofprijs, deze is het laagst van geheel Midden-Amerika, iets van 75 cent de liter.
Vrachtwagens knallen ons levensgevaarlijk voorbij, het is een Godswonder dat we zo weinig ongelukken zien.
De grote stop is in San Miguel, een winkelcentrum waar kraak nog smaak aan zit. We zoeken wat te eten en vullen onze voorraden aan in de supermarkt.
Dan nog een kleine stop om de tank te vullen. Wij gebruiken die om onze tankjes te legen.
Half uurtje verder zijn we op de bestemming van de dag. Een leuk hotel, ruime kamers en een riant zwembad.
Ook hier weer leuke dienstertjes. Zou Igor daar iets met de keuze te maken gehad hebben. We zien hem wel met een grote schaal chocolaatjes voor de bediening lopen. Hij onderhoud zijn contacten goed. Hij wordt overigens ook overal echt hartelijk ontvangen. Het helpt allemaal wel.
Kamers worden ingedeeld, we zoeken onze was uit want we zijn hier 2 nachten en het hotel heeft een goede was service.
Als dat allemaal geregeld is laten we ons in het zwembad zakken.
Eind goed al goed

73's de PE1PAB. Over en uit